Маме му ебем, колко е тешко да се живеат точните вредности ву животут, а требе да ги живеиш оти во спротивно нема да ти биде ок, а они сами по себе немат никакво инстант задоволство. Колко пасии има кои требе да ги избегниш за да можиш после да слушиш сакс и да можиш стварно да осетиш колко јако звуче. Ама па на крај курац, па шо живот ќе биде тоа ако не са бориш чат пат су тоа малечкото црно ѓаволче шо лете над тебе и ти даве да са напииш волшебен пијал’к кој после ву тебе најверојатно ќе горче. И така степ бај степ станувиш се појак и црното ѓаволче се повеќе са плаше уд тебе, а ти мудро му са смешкиш. И бај да веј нели требе утре унадин па некуј да се огледе на тебе, па и он да осете колко јако звуче саксут оти на пример су гитарта можиш да си ја потприш вратта дома да не тресне уд промајта, а можиш и Little Wing да а направиш. Муабетут е ву тоа зашо да биде џез, а не техно, зашо да биде Достоевски, а не Џозеф Марфи, зашо да бидат ф’ст’ци су Џони Блек, а не да биде Џони Блек су ф’ст’ци...некуј ќе каже за стил ама за стил биве един п’т само, а един п’т не е стил, един п’т е бламажа, а стилут има трајна вредност. И така нанаќи и така нанаќи саксут звуче се по смут, ја воа са раздени веќе јас са питум сам себе what is all about и са надевум оти низ текстут го наоѓум одговорут, а богами и вие мои драги читатели и слушатели на вечниот сакс.
Henry Chinaski
