Несекојдневна апатија или небитна симпатија, сеедно е... три точки клавум пу навика, обично ка не знам шо да пишум нанаќи. Кит Ричардс на гитара или ф'ст'ци уд пиљара, пак сеисто. Одамна ли е, од сега ли е, пак сеисто, важно тука е. Види, да не мислите оти сакум да кажум нешто, само пробувум да са канализирум. Колективна ли е апатијата или диференцијално индивидална, тоа ќе ни кажаа Ник Дрејк и Џеф Бакли ако беа живи. Е сеа не са живи ама па моиш да си ѝ пуштиш на Јутјуб и да вииш оти апатијата и не е толко апатична, т.е тоа ти е баш кути претходно споманиниут господин, Кит Ричардс... он батка свире некуј полухепи рокенрол ама ак гу питиш нешто, не да не му са лафе, едвај устата а отвораве, и сеа шо ќе каиш, каков е он, хепи, полухепи или апатичен. Он всушност е апатично хепи. Затоа ви викум Ник Дрејк и Џеф Бакли ама вие пак не сфаќте. Тоа те е исто кути Џагер коа пее ама не му са пее и на крај се иде у бестрага ама утре нов ден, нови вибрации...
