Са шетум така низ Њујорк ама сите са брзат некаде, коа поминават ма шуткат, само јас си одум така пополека. Љуѓе ву костими брзат некаде су актовки ву р’цте, женски ву црни сукњи и високи штикли одат су глаавта нагоре не гледат ни лево ни десно, само јас изгледе не брзах никаде и зејах ву сите. Си одум така и един излеве уд шахтата и ми вике ај побрзо бе требе да работум, јас тргнувум малко побрзо и едни љуѓе носаа стакло ву р’цте едно големо и ми викат чеки, чеки... и јас цел са збуних ебаго. И се тргнах некак и си одум пак така и едно време гу гледум Боно уд U2 застанал на един излог и јаде сладолед, си локе не са замаре и одум јас ду него и воа ми вике дек са залетал си толко бе, дек са брзиш. Шо дек са брзум бе глеј шо са случуве тука ќе ма сугазат. Хе, хе са смее он и ми вике сакиш малко сладолед, не бе му викум јади си го ти си гу купил си... И едно време ми вике гледи сеа, и искара едно далинско уд џебут, стисна едно копче и почна да са слуше гласна музика насекаде, одман познајах тоа беше Where The Streets Have No Name и са завртавум надека улицта и гледум се е застано ву место, никуј не мрде само ние двујца можме да мрдиме. Сеа зашо никуј не брзе никаде ми вике Боно, јас незнајах шо да му кажум ебаго. И одме ние двујца сеа пу улицта, сите стојат кој как застанал така останал, а песната уште трае, цела улица ече, јас се чувствувах супер, а мисљум и оти сите около мене...
Henry Chinaski
No comments:
Post a Comment